29 września zmarł Zbigniew Koziarz – w latach 1989 – 2004 prezes Towarzystwa Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej

29 września zmarł Zbigniew Koziarz – w latach 1989 – 2004 prezes Towarzystwa Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej

29 września w Gdyni zmarł lider pomorskich Sanoczan, kom. Zbigniew Koziarz.

Zbigniew Koziarz – komandor MW, w latach 1989 – 2004 prezes Towarzystwa Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej (Towarzystwa Rozwoju i Upiększania Miasta Sanoka), jeden z dwu (obok Gabriela Grocha) Ojców Założycieli trójmiejskiego Koła Sanoczan, lider pomorskich Sanoczan.

Urodził się w w roku 1930 w Sanoku. Jego rodzicami byli Józef Koziarz i Julia z domu Jędrzykiewicz. Pochodzili z Sokołowa Małopolskiego, w roku 1929 ojciec jako pracownik poczty w Rzeszowie otrzymał propozycję pracy w Gdyni albo w Sanoku. Matka wybrała Sanok.

Absolwent Oddziału Matematyczno-fizycznego Gimnazjum im. Królowej Zofii w Sanoku. Maturę zdał w roku 1948. W roku 1952 ukończył studia w specjalności hydrologii i hydrografii na Politechnice Warszawskiej, następnie został wcielony do wojska, do Marynarki Wojennej.
W latach 1952 – 1986 pracował w Szefostwie Hydrografii Marynarki Wojennej w dziedzinie pomiarów morskich i nawigacyjno-hydrograficznego zabezpieczenia żeglugi. Dosłużył się stopnia komandora.
Po przejściu w stan spoczynku na kilka lat wrócił do Sanoka. W latach 1991 – 2004 pełnił funkcję prezesa Towarzystwa Rozwoju i Upiększania Miasta Sanoka (które przekształcił w Towarzystwo Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej). Mieszkał w Gdyni, wraz z żoną Krystyną.

Miał dwie córki, Annę Nowakowską i Alicję Koziarz. Anna jest ekonomistą, Alicja pracuje w Muzeum Miasta Gdyni. Obie mieszkają w Gdyni.

Zbigniew Koziarz to człowiek wielu dokonań i osiągnięć, także zawodowych jednak przede wszystkich społecznych. Oto tylko niektóre z nich:

Jest jednym z dwu (drugim jest Gabriel Groch) „Ojców Założycieli” trójmiejskiego Koła Sanoczan w latach 1970-tych. Jako prezes Towarzystwa Rozwoju i Upiększania Miasta Sanoka przeprowadził je przez trudne lata 1990-te. Uporządkował jego statut w tym część dotyczącą kół terenowych tej organizacji. Z jego inicjatywy zmianie uległ charakter Towarzystwa, wyraża to zmiana nazwy na Towarzystwo Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej.
Doprowadził do reaktywowania w 2004 sanockiego Gniazda „Sokoła”. Kapituła odznaki przyznała mu Złotą Honorową Odznakę „SOKÓŁ” SANOK.
Doprowadził do nadania imienia płk. Stanisława Dąbka Liceum nr V na Oksywiu. Jego dziełem jest sztandar szkoły.
Lata 2004 – 2021 gdy był najpierw „spiritus movens” a potem formalnym prezesem Koło Trójmiasta i Ziemi Pomorskiej Towarzystwa Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej to najlepsze lata istnienia Koła.
Między innymi, najpierw doprowadził do umieszczenia na grobie płk. (pośm. gen.) Dąbka zaprojektowanej przez siebie tablicy informującej o nadaniu mu stopnia generała, a potem do umieszczenia w kościele garnizonowym na Oksywiu poświęconej Generałowi tablicy, którą też sam zaprojektował.
Jego staraniem w nawie głównej kościoła pod wezwaniem Matki Bożej Nieustającej Pomocy i Św. Piotra Rybaka w Gdyni, w roku 2021 została odsłonięta tablica ku czci gdyńskiego Sanoczanina Mariana Golarza-Teleszyńskiego, również przez niego zaprojektowaną (z rzeźbą Ścibora Teleszyńskiego, wnuka Mariana).

Był poetą amatorem i malarzem amatorem.

Zmarł 29 września 2022 w Gdyni.

Wycieczka trójmiejskiego Koła Sanoczan na Rynku w Sanoku 1975 r.